Even, héél even, maakte ik me als kind schuldig aan kuddegedrag: ik verruilde m’n geliefde atletiekvereniging voor de plaatselijke hockeyclub. Viel dat even tegen.
Door Roos
Anders zijn: dat wil je niet als kind, en als puber al helemáál niet. Ik kan niet zeggen dat ik vroeger buiten de boot viel, maar ik was wél de enige in mijn klas die op atletiek zat. Waar mijn klasgenoten elke zaterdag naar de voetbal- of hockeyclub fietsten, trok ik liever m’n spikes aan om over de baan te hollen. Ik wierp discussen, stootte kogels, huppelde over horden en sprong zo ver als ik kon.
Maar toen ik naar de brugklas ging, ik was een jaar of elf, zwichtte ook ik voor de hockeystick. Want ja, ik wilde erbij horen, zo werkt het nou eenmaal. Ik leende een oude, loodzware stick van een kennis van m’n ouders – twee maten te groot, maar wat zou het – kocht het bekende blauwwitte Kampong-tenue en schafte een neonroze bitje aan. Ik was er klaar voor: mijn hockeyavontuur kon beginnen.
Ik moest selectie doen en werd zowaar niét in het laagste team geplaatst. 1-0 voor mij!
Ik moest selectie doen en werd zowaar niét in het laagste team geplaatst. 1-0 voor mij! De C5 bestond vooral uit meisjes met 1) dubbele namen, 2) bekende vaders of 3) allebei. Zo was er Anneroos, dochter van een bekende regisseur. En je had Anna (gewoon Anna), haar vader was bestuursvoorzitter van een bekend chemieconcern. Hij kwam geregeld op tv om z’n mening te geven over zaken die me toen nog niet aan het hart gingen.
Denk ik terug aan die tijd, dan zie ik mij en m’n teamgenoten vooral heel verveeld aan het hek langs het veld bungelen. Soms zaten we erop, maar veel vaker hingen we eraan, twee benen over de bovenkant geklemd. In het ergste geval met een kauwgompje in de mond – als we maar uitstraalden dat we echt nergens zin in hadden.
Op een zaterdag in september 2005 had ik mijn eerste wedstrijd. We speelden tegen Culemborg, ik weet het nog goed. Bloednerveus was ik, want ik kende de spelregels eigenlijk niet. Ineens vroeg ik me af waarom ik er ook alweer bij wilde horen. Met weemoed dacht ik aan mijn atletiekvriendinnen. M’n teamgenoten hadden er weinig begrip voor dat ik geen hockeyervaring had en dus nooit een stick had aangeraakt. ‘Naar vóren, Roos, lópen!’ kraaiden ze dan vanuit de dug-out. ‘Stick aan de grond!’
Ik keek over m’n schouder, en besefte: deze speler heeft helemaal geen stick.
Ik stond linksachter, en had van de coach één taak gekregen: kies je ‘mannetje’, en blijf dekken. Verlies haar geen seconde uit het oog. Dus dat deed ik – al snel had ik m’n slachtoffer gevonden. Ik ging voor haar staan en keek elke tien seconden achterom, zodat ik zeker wist dat ik haar niet kwijt zou raken. Die taak bleek makkelijker dan gedacht, want de speler in kwestie was niet van het bewegende soort. Ze bleef vooral op één plek, liep af en toe een stukje, en stond dan weer stil. Dit varkentje gaan we wel even wassen, dacht ik trots. Waar had ik me al die tijd toch druk om gemaakt?
Ik stond toch al zeker tien minuten op het veld, toen ik achter me een scherp geluid hoorde: het fluitje. Ik keek over m’n schouder, en besefte: deze speler heeft helemaal geen stick. En ze draagt een geel hesje. Was ik nou…
Ja. Ik was de scheidsrechter aan het verdedigen.
Een jaar heb ik het volgehouden. Braaf trainde ik twee keer per week en kwam ik op zaterdagen opdraven voor de wedstrijd. Weer of geen weer: ik stond er, linksachter, op m’n vaste plek. Na een jaar zegde ik opgelucht m’n lidmaatschap op. Ik zette de stick in de schuur, stofte mijn spikes af en fietste weer drie keer per week naar de atletiekbaan. Gewoon, waar ik hoorde.
Onze eigen verhalen
