Ontdekking van de Markellen

Een oude ziel op open zee

Volgens mij ben ik in de verkeerde tijd geboren. In deze rotte 21^e eeuw, waarin elke vierkante centimeter van de aarde al is verkend, is geen plaats meer voor échte avonturiers. Daarmee zijn ontdekkingsreizigers – tot mijn oneindige teleurstelling – een uitgestorven ras.

Door Mark

Vroeger was alles beter

Soms denk ik: was ik maar in de 16^e eeuw geboren – zaken als pest, pokken, hongersnood en de bijbehorende levensverwachting van gemiddeld 25 even daargelaten. Dan ging ik als echte Cristoffel Columbus daarheen waar nog nooit eerder iemand was. Verre oorden ontdekken om er vervolgens geheel egoïstisch m’n eigen naam op te plakken. Abel Tasman claimde Tasmanië. Amerigo Vespucci eiste Amerika op. Ja, was ik maar in de 16^e eeuw geboren. Dan kon iedereen vandaag de dag op honeymoon naar De Markellen.

Mijn droom om de wilde wateren van de wereld te bevaren, mondde uit in stuurloos ronddobberen.

De stomme-grote-boze-mensen-wereld

Kind zijn is zo mooi doordat je eigen fantasie je enige beperking is. Voor mijn 7-jarige ik was alles mogelijk. Zo leek het volkomen vanzelfsprekend om fulltime ontdekkingsreiziger te worden. Ik zag het duidelijk voor me: ik zou de wereld over reizen, op zoek naar onontdekte paradijzen. Het kille besef dat onze planeet bijna geen geheimen meer kent, en ontdekkingsreizigers alleen nog bestaan in niet-kijkenswaardige Mark Wahlberg-films viel ijskoud op m’n dak. De grote-boze-mensen-wereld is stom.

Eindeloos drijven

Mijn droom om de wilde wateren van de wereld te bevaren, mondde uit in stuurloos ronddobberen. Koersloos zocht ik een antwoord op de vraag: wat ga ik dan doen? Lange tijd was er geen land in zicht en klooide ik maar wat aan. Economie studeren (want dat ging iedereen doen), om er vervolgens na één jaar mee te kappen. Daarna begon ik uit wanhoop een studie rechten onder het mom van what else? Zo werd m’n studententijd een trial-and-errorspelletje van uiteenlopende opleidingen, afleidingen en bijbaantjes dat me uiteindelijk 7 jaar kostte om uit te spelen. Achteraf bleek dat ik al die tijd op de verkeerde plek had gezocht. Langzaam maar zeker werd me duidelijk: mijn toekomst vind ik in taal, tekst, lezen en schrijven.

Met de magie van technologie wist ik mezelf op 10.000 km afstand naar binnen te goochelen.

Thanks, technology

Ontdekkingsreiziger ging ik nooit meer worden. Maar evengoed gierde de reislust na het afronden van m’n laatste studie door me heen. Met een rechtenmaster op zak streek ik neer in Vietnam, waar ik geheel toevallig, geheel digitaal op Tekstwerf stuitte. Aan alles merkte ik dat dit een club voor mij was: vlot, intelligent, informeel en vriendelijk, met ruimte voor het individu en humor. Vanuit een veel te hippe koffietent in Da Nang, Vietnam, legde ik contact met de creatievelingen van Tekstwerf. En met de magie van technologie wist ik mezelf op 10.000 km afstand naar binnen te goochelen. Ontdekkingsreiziger of niet – ik heb mijn toevluchtsoord gevonden.

In het zicht van de haven

Inmiddels ben ik aangespoeld in de veilige haven van Tekstwerf aan de Bloemgracht. Dat voelt goed. Enerzijds omdat ik voor schrijven zo’n ontzettende gedrevenheid voel. Anderzijds omdat er in dit vak nog een wereld te ontdekken valt.

Mark

Onze eigen verhalen