Op de basisschool kleurde ik al graag buiten de figuurlijke lijntjes – niet de letterlijke, want daar ben ik veel te nauwkeurig voor. Terwijl iedereen in mijn klas droomde van een bestaan als moeder, prinses, brandweerman of superheld, bedacht ik dat ik later kok wilde worden. Ik had nog nooit keukengerei aangeraakt en was me volledig onbewust van wat zich afspeelde tussen boodschappen uitladen en borden opscheppen, maar ik was tenminste wel origineel.
Lettervermicelli met chocoladesaus
Liever verbaal kokkerellen
Keuzes maken is nooit mijn sterkste kant geweest. Hoewel ik weiger me iets van astrologie aan te trekken, is het stereotype van een Weegschaal die tot in het oneindige blijft wikken en wegen volledig op mij van toepassing. Een ding heb ik wel altijd zeker geweten: saai is stom.
Bij mijn eerste poging tot pasta koken ging een onschuldige pannenlap bijna in vlammen op.
Een wereld achter klapdeuren
Mijn culinaire aspiraties kwamen voort uit de bezoekjes aan het Portugese restaurant waar mijn ouders graag naartoe gingen. Elke keer dat de klapdeuren naar de keuken opengingen, ving ik een glimp op van wat zich daarachter voltrok. Steeds als iemand de keuken in liep, zag ik flarden van witte koksmutsen en ontsnapte het geluid van kletterende pannen. Ik was benieuwd wat hier te beleven viel en waarom alleen bepaalde mensen naar binnen mochten.
Op een avond mocht ik van de chefkok mee naar de mysterieuze ruimte, die vooral erg warm en krap bleek te zijn. Ik mocht zelf de chocoladesaus over mijn (veel te grote) ijsje gieten en waande me even deel van het personeel: eindelijk wist ik wat er achter die klapdeuren gebeurde.
Lettervermicelli
Uiteindelijk bleek koken niet mijn roeping. Bij mijn eerste poging tot pasta koken ging een onschuldige pannenlap bijna in vlammen op. Hoewel ik inmiddels fatsoenlijke maaltijden op tafel kan zetten zonder brand te veroorzaken, komt er bij koken nog steeds weinig passie kijken. Wel word ik warm van woorden. Er ging een wereld voor me open toen ik leerde lezen en schrijven: eindelijk snapte ik waar die tekentjes voor stonden.
Toen mijn moeder me op een willekeurige woensdagmiddag van school ophaalde, trof ze een diep teleurgestelde zesjarige. Wat bleek: de letters waren op. Ik had ze alle zesentwintig geleerd en had er meer van verwacht.
Wijsgeren houden ook van woorden, het liefst zo eigenzinnig mogelijk.
Geluk in twijfel
Mijn verdriet was gelukkig van korte duur, want algauw bleek dat je met die hoeveelheid letters behoorlijk wat woorden en zinnen kunt maken. Na de middelbare school koos ik voor een studie Nederlands, waarna ik overstapte naar filosofie. Wijsgeren houden namelijk ook van woorden, het liefst zo eigenzinnig mogelijk. Eenduidige antwoorden zijn veelal afwezig, dus als ultieme twijfelaar kon ik mijn geluk niet op.
Om mijn arsenaal aan letter-opties nog verder uit te breiden, neem ik nu een kijkje in de keuken van Tekstwerf. Iemand chocoladesaus?
Onze eigen verhalen
