Zes gekleurde puzzelstukken
Wat ik me wél kan herinneren, is dat ik een houten inlegpuzzel van de wereld maakte. Ik was een jaar of zes. De puzzel bestond uit zes gekleurde stukken die de continenten voorstelden. Vooral de lange punt die onderin paste, trok mijn aandacht. Een onverklaarbare nieuwsgierigheid naar dat verre continent. Een verlangen om dáár te zijn. Om te weten hoe het er rook, wat voor dieren ze daar hadden, hoe de mensen eruitzagen.
Thuis in het avontuur
Twaalf jaar later was het zover en vertrok ik voor zes maanden naar Ecuador. Ik dronk de nieuwe taal alsof het limonade was. Liep door vreemde straten alsof ik er al jaren woonde. Ik kwam thuis in mijn eigen avontuur, vanaf het moment dat ik uit het vliegtuig stapte. En toch moest ik terug. Om te studeren, om iets ‘van mijn leven te maken’.
Noem het vrijheid
Hoe dat leven eruit zou moeten zien, wist ik niet. Dus ik koos – je voelt ‘m al aankomen – voor een studie rechten en kwam er tijdens mijn scriptie achter dat dit niet mijn pad was. Ik bleef verlangen naar dáár. Noem het vrijheid. Noem het alles-behalve-sleur. Dat verklaart misschien ook mijn vroegere fascinatie voor de vuilnistrein: een sliert roestige containers die door het Hollandse landschap gleed. Wat zou erin zitten? Waar zouden ze heen gaan? Ik wilde blijven ontdekken, nieuwe werelden leren kennen.
Een andere wereld
Het roer ging om. De inkt op mijn rechtenbul was nog niet opgedroogd of ik deed auditie aan het conservatorium. Ik studeerde klassieke zang. En bovenal studeerde ik er Sara. Want als er íets kwetsbaar is, dan is het wel zingen. Naar buiten brengen wat binnen zit. Doodeng. Maar de vrijheid die het geeft om voorbij die angst te komen en in je eigen klank te wonen, blijft onbeschrijfelijk. Jammer, want laat dat nou precies zijn wat ik - naast zingen - het allerliefste doe: schrijven. Een woord is als een trein of een vliegtuig naar een andere wereld, de wereld van de verbeelding.
Woorden vinden
Naast het kantoor van Tekstwerf zit een wild aantrekkelijk Grieks café en daar schrijf ik dit verhaal. Ik drink een kop exotische koffie en kijk even rond. Elk mens dat hier voorbijloopt, heeft iets te vertellen. Elk ding heeft een geschiedenis, ook de vintage houten tafel waar mijn laptop nu op staat. En elk bedrijf heeft een eigen verhaal. Om al die verhalen op te mogen schrijven en er de woorden voor te vinden, dat is mijn vrijheid. Dat is mijn dáár. Hier.