Laatst betrapte ik mezelf erop dat ik wel heel nonchalant de telefoon ophing. Het bleef niet bij één keer; elk gesprek sloot ik ineens losjes af met ‘ciao’. Zat ik in een Italiaanse fase? Het zette me aan het denken. Er zijn zo veel wetten en regels – geschreven én ongeschreven – om een telefoongesprek te voeren. En net zo veel manieren: formeel, vriendelijk, luidkeels of onverstaanbaar. Ik neem wat beldisciplines met je door.
Door Mirjam
Hoewel wij Nederlanders de telefoon vaak met onze naam opnemen, gebeurt dat niet overal. Zo roepen ze in Italië ‘pronto’, wat vrij vertaald iets betekent als: ‘klaar om te praten’ of ‘zeg het maar’. Hetzelfde geldt in Spanje, waar ze de telefoon oppakken met ‘dime’ of ‘dígame’. In Frankrijk volstaat een simpel ‘allô’. En geef ze eens ongelijk: je naam noemen in het mobiele telefoon-tijdperk is echt niet altijd nodig, de beller weet heus wel dat-ie jou belt.
Los van opnemen en ophangen, verbaas ik me ook regelmatig over de manier waarop mensen tegenwoordig bellen. Via FaceTime, ouderwets met het toestel aan hun oor of met oordopjes. Zo zat er laatst een meisje tegenover me in de trein. Met haar capuchon op staarde ze sip naar de voorbijglijdende groene weides en mompelde tegen zichzelf. Irritant, dacht ik. Wat bleek: ze voerde gewoon een onverstaanbaar gesprek met oortjes in. Ik vind het knap. En daarbij, als je al in de trein belt, gooi het volume dan alsjeblieft wat omhoog – dan vermaak ik me tenminste ook nog een beetje.
Als je al in de trein belt, gooi het volume dan alsjeblieft wat omhoog – dan vermaak ik me tenminste ook nog een beetje.
Het tegenovergestelde van de fluisterbeller is de persoon met de ‘knäckerfoon’. Vaak al wandelend – maar de fatbike leent zich er blijkbaar ook uitstekend voor – houden ze de telefoon voor hun gezicht. Alsof ze er elk moment een hapje van gaan nemen. Het toestel staat bovendien op luidspreker en verplaatst steeds van hun mond naar hun oren – een soort bliktelefoon. Ik moet bekennen dat ik wel wat begrip heb voor de knäckerfoonbellers. Toen mijn iPhone 8 op sterven na dood was, bleek ik er namelijk zelf eentje.
De beller is altijd sneller, daarom doe ik het de hele dag door. Voor afspraken, interviews, maar óók voor de gezelligheid. Eigenlijk pak ik voor elk wissewasje de telefoon. Gewoon, omdat ik geen zin heb in eindeloos appen over waar en hoe laat we afspreken. Of met de vraag of je meer zin hebt in couscous of spaghetti, of waar die spotgoedkope schoenmaker ook alweer zit. Ik heb een vraag en wil gelijk antwoord. Geen proza via WhatsApp, dus. Gewoon even bellen en weer door met je leven.
Geen proza via WhatsApp. Gewoon even bellen en weer door met je leven.
Of het nu kleine vragen of grote mededelingen zijn: mij dus wél bellen. Waar en hoe je dat precies doet, moet je eigenlijk ook helemaal zelf weten. De komende tijd blijf ik in ieder geval nog even in Italiaanse sferen – va bene?
| Zin gekregen in een goed gesprek met Mirjam? Pak snel je telefoon. Vind je bellen eng? No worries – via de mail is ze óók heel aardig, hoor. |
Onze eigen verhalen
